Woolf, Lawrence e Mansfield (2006) De espellos, trens e outros velenos, Ir Indo, Vigo.Ando a ler estes relatos de tres escritores do Modernismo británico, segundo amosa a contraportada do libro. Gústame Virginia Woolf; lin Un cuarto de seu e agora tócanme estes relatos que merquei a Biblos (unha especie de círculo de lectores en, por e para o galego ao que vos recomendo que vos subscribedes).
O título desta entrada nomea a vida que para min está chea de coincidencias, casualidades... Acabo de ler o relato "Unha novela non escrita" e vos quería deixar un pequeno fragmento co que comeza o libro, pero teño que admitir que o relato dáme para un pouco máis.
Non sei por onde comezar... o poema do supermercado que líchedes máis abaixo ademáis de idealo nun súper foi un texto concreto o que me deu a idea para darlle a forma; non sei se o logrei, pero quería transmitir o pensamento rápido e en contínuo cambio e variación do mesmo xeito que o fixo Simone de Beauvoir no "Monólogo" de La mujer rota. Neste relato Woolf fai uso desta técnica.
A parte disto, esta muller comézao así: "Semellante expresión de infelicidade abondaba por si mesma para que a mirada esvarase pola esquina do xornal ata chegar á cara daquela pobre muller -insignificante sen aquela ollada, case o símbolo do destino humano con ela. A vida é o que vemos nos ollos da xente; a vida évos o que eles aprenden, e , unha vez aprendido, endexamais, aínda que o queiran ocultar deixan de ser conscientes de -de que exactamente? De que a vida se cadra é vos así...." (páx. 67)
E por qué o poño? porque me gusta, gústame o que di sobre a vida. O fragmento en si non me daría por escribir esta entrada se non fose porque hoxe déuseme por entrar no "Museo do Home" (por que non dos Seres Humanos?) coa miña tarxeta de eterna estudante da Udc e alí ao lado dun ADN xigante escribíase en perfecto español, como é costume neste concello: "A ciencia de hoxe define a vida en termos xenéticos. Onde hai vida, hai xens".
Coincidencias
O título desta entrada nomea a vida que para min está chea de coincidencias, casualidades... Acabo de ler o relato "Unha novela non escrita" e vos quería deixar un pequeno fragmento co que comeza o libro, pero teño que admitir que o relato dáme para un pouco máis.
Non sei por onde comezar... o poema do supermercado que líchedes máis abaixo ademáis de idealo nun súper foi un texto concreto o que me deu a idea para darlle a forma; non sei se o logrei, pero quería transmitir o pensamento rápido e en contínuo cambio e variación do mesmo xeito que o fixo Simone de Beauvoir no "Monólogo" de La mujer rota. Neste relato Woolf fai uso desta técnica.
A parte disto, esta muller comézao así: "Semellante expresión de infelicidade abondaba por si mesma para que a mirada esvarase pola esquina do xornal ata chegar á cara daquela pobre muller -insignificante sen aquela ollada, case o símbolo do destino humano con ela. A vida é o que vemos nos ollos da xente; a vida évos o que eles aprenden, e , unha vez aprendido, endexamais, aínda que o queiran ocultar deixan de ser conscientes de -de que exactamente? De que a vida se cadra é vos así...." (páx. 67)
E por qué o poño? porque me gusta, gústame o que di sobre a vida. O fragmento en si non me daría por escribir esta entrada se non fose porque hoxe déuseme por entrar no "Museo do Home" (por que non dos Seres Humanos?) coa miña tarxeta de eterna estudante da Udc e alí ao lado dun ADN xigante escribíase en perfecto español, como é costume neste concello: "A ciencia de hoxe define a vida en termos xenéticos. Onde hai vida, hai xens".
Coincidencias
Sem comentários:
Enviar um comentário