Coma as bruxas

Aproveito que teño o portátil ao lado da cama para contarlle ao mundo, antes de saír da súa calor, o que acabo de soñar.

Puxen Chocolat para durmir (véxoa por enésima vez) e non sei se foi o vento que leva a nai e filla a migrar polo mundo que un aire parecido existía para que miña irmá máis eu puidéramos voar Madrid-Budapest en vasoira!

Que guai! Despegamos con pilotos, iso sí, dunha especie de garaxe xigante subidas cada unha no seu coxín con forma de táboa de planchar. A compañía era a portuguesa TAP, que segundo me explicaba miña irmá no voo non podían voar ese día a Portugal e facíano a Budapest.

O despegue foi duro, en canto a plataforma se elevou do chan tiven que agarrame fortemente á táboa mol porque os bruscos movementos puxérnanme cabeza cara abaixo.

E de repente, xa voábamos nas nosas vasoiras por vilas, nalgúns momentos á altura do cuarto piso dos edificios; eu ía de primeira e miña irmá viña detrás co piloto que a guiaba (que sorte! eu tíña que apañarmas), pero logo xa se achegou e íamos parolando xuntas polo ceo (sen piloto, quen sabe que pasaría).

Pois nada, nun chisquiño xa andabamos de visita cultural por Budapest, supostamente nos mesmos sitios nos que estivera fai un par de anos cos meus amigos (de verdade) e comentáballe a Carol (miña irmá): “ai que ver o tempo que nos levou chegar daquela, e mira nós nuns minutiños...”

Na escea xa sumaban máis protagonistas: miña nai e o meu sobriño... os soños sonche así. Prometía, pero soou o despertador.

PD. a imaxe é un fotograma extraído da peli Chocolat