Catoira en Jaén

"Catoira! ven pa quí!!" grítame Manuel cariñosamente. Xa tiveramos pequenos cometarios nas coincidencias das rutinas ao longo do seminaro. Pero hoxe coñecino nun descanso: "claro gallega"

E preguntoume de donde era; ilusa de min díxenlle Coruña, porque é o máis coñecido e dime: "yo lo que conozco son las Rias Baixas, Catoira: Dimo" Buah que forte, que me digan unha parroquia de Catoira. Continúa: "de allí me traje una niña!" que fuerte!! pregunteille se a adoptara e comezoume a contar que coñecía a Ramona Castaño, veciña de alí e concellala no seu momento do PSOE de Vilagarcía e a Javier (Gago, claro, o alcalde). Seica Ramonita (que é como a coñecemos na miña casa _acaba de lerchearme a tía Fina que se separou) deixoulles a casa todo o mes de agosto de 1999 e coa súa compañiera viaxaron por Cambados (o que máis lle molou), Combarro, toda a costa da morte, Padrón recordábao con pracer.

Entre ribeiro e ribeiro, albariño e albariño e boa comida o tío enxendrou xunto coa súa moza á filla que ten agora. Colleume cariño, tróuxenlle bos recordos, semellaba feliz. Faloume do curman de Touriño que é de Vilagarcía e estaba postísimo no que está a acontecer en Galicia, por exemplo, o pase a propiedade da Xunta da illa de Cortegada, o do pazo de Meirás ("ese hombre pequeño"...), poñia boa intencion co galego, gustáballe (Galicia gústalles a todas as persoas que me preguntaron e tiven a oportunidade de falar con elas), en definitiva un coñecedor e un vividor da realidade galaica.

No aperitivo final, xusto despois de chamarme "Catoira!" contáballe a un o caso do mes en Gondar: "y Ramona, anda que ella sabe que a los que nos gusta la bebida... me enseña la bodega llena de orujo y que podía disponer de ella; claro, despues de mis almejas de Carril, las vieiras y mis vinitos llegaba a la bodega y le daba al orujo, ohh, que rico" (non me estraña que quedara con regusto galaico). E logo segueme a contar: "yo hice el camino de santiago, sabes desde donde". Eu sumei os seus comentarios e concluín: "de bar en bar" e riuse, notábase a conexión da cultura de bar que soubo pillar moi ben e dixo que fora da praza do obradoiro para adentro, ese foi o seu camiño.

En fin, vos podedes imaxinar como é fisicamente Manuel R. S., (seino porque ao final deume a sua tarxeta ao preguntarlle que facía alí no seminario, se viña dalgunha universidade. "no, qué bah!, te dejo mi tarjeta" Coordinador de políticas migratorias da provincia de Granada, Belén, toma nota para a túa tese): panza de vividor e bigote e un falador falangueiro agradable.

Un bon broche final para quedarme cun bo recordo dun seminario que comecei un pouco incómoda en canto a acollida e dinámica do mesmo, pero que ao final sentín a calor dos asistentes que coñecín e me coñeceron.