Da miña casa sepáranme dous minutos a pé (meu) do campeiro da Torre de Hércules.
Gústanme os días de sol do inverno, do mediodía, cando o lugar desertiza e só existen os verdes e os azuis.
Onde a caracola
hai uns bancos ola;
alí están o ceo-mar e o mar-ceo.
Os barcos-nubes e as nubes-peixes.
2 comentários:
Precioso, cando a realidade onírica supera ao que xa é fermoso fóra do soño.
A min gústame tamén a parte do paseo da Torre de Hércules :)
mmm...é como un agasalho que chega das estrelas, coma ti. Abrazo de peixa-nube:)
Enviar um comentário