Andaba pola biblioteca familiar dun amigo, desas con avoengo coruñés ou o que se ven dicindo CTV CTV (coruñes de toda la vida), facendo tempo entre os albumes da estirpe, as coleccións clásicas que regalaban na Voz os domingos (típicas en toda mesa camilla ou enriba da televisión cun encaixiño a poder ser) ou as clásicas figuriñas de Caixa Galicia (eu son do sur e había Caixa Pontevedra, pero o capital da miña familia daba para algún que outro bolígrafo bic no Nadal) fixen o comentario: "aquí, por suposto, o galego non entrará". E pensei que se todos eses agasallos da Voz fosen en galego, en cantos anaqueis dos fogares entraría...
Descubrín que alí estaba a sección de galego, coas súas traduccións daquelas primeiras edicións de Xerais de coñecidos de Stevenson ou Allan Poe; incluso o Principiño. Pero tamén achei a xoia da biblioteca: sobre o lombo rosa do libro unhas letras brancas: El sexo en la historia de España; non o puden evitar. Qué fai iso naquel despacho? regalaríano con algunha revista de época? Tíveno que coller. Estas interrogantes xunto coa textura, o olor dun libro que nunca foi lido e a versión editorial... concluín: "aquí hai chicha!".
Abrino rápidamente, páxina 186, título da epígrafe: Sensatez, a pesar de todo. Deus! que querería dicirnos o autor con iso? Comezo a ler e non di ren en parágrafos. Pois nada, ás primeiras páxinas a ver se atopo o índice e entendo algo do que quere contar este home. Atópome directamente coa introducción. Aí vai (pax 5):
"¿Han visto copular a una pareja de orangutanes?
El espectáculo, interesante o sucio, según el ánimo de quien lo contemple, es en cualquier caso descorazonador para quien pretendiese evocar con él los antecedentes o bien los orígenes de la humanidad.
Pero se nos involucra algo más que los orígenes. El hecho biológico se repite a través de los tiempos con monótona regularidad. Como los curiosos castillos de los castores o las celdillas de las abejas (xa comezamos a poñer metáforas igual que facemos cos nenos para evitar a realidade, que se os tronos son anxiños xogando ás canicas, etc. etc. ). Mucho tememos que el albañil de 1973 que se regala unos revolcones con la complaciente chica del bar no se diferencia gran cosa de su remoto antepasdo celtíbero, y no sólo en el mero regodeo de los revolcones, sino en su propia textura psicológica. Ha variado solamente el aderezo sociológico; es decir, la envoltura: la vestimenta, el ambiente, los preámbulos. Pero poco más. En el acto unitivo el componente racional queda harto sofocado..." (o paréntese e a negriña son meus)
Qué tio, publicado en 1975; Federico Revilla, ti si que estás "aderezado". E pensei, estes que están tan preocupados polo sexo, por suposto que tratarán temas como a homosexualidade, etc etc. Miro o índice. Efectivamente, como non, xa se remonta aos gregos (e aos "Extranjeros en Iberia") e por suposto chega aos "escandalosos" anos sesenta coa súa expresión "la generación de la ruina".
Pois nada, só me queda investigar un pouco sobre este homiño que segundo a contraportada: "Un tema tan espinoso sólo podía ser tratado como lo ha hecho Federico Revilla: sin juzgar ni trabarse en valoraciones éticas, que rebasarían la intencionalidad puramente histórica..." e seleccionar as pasaxes máis cómicas deste que, seguro, Tratado de humor.
Descubrín que alí estaba a sección de galego, coas súas traduccións daquelas primeiras edicións de Xerais de coñecidos de Stevenson ou Allan Poe; incluso o Principiño. Pero tamén achei a xoia da biblioteca: sobre o lombo rosa do libro unhas letras brancas: El sexo en la historia de España; non o puden evitar. Qué fai iso naquel despacho? regalaríano con algunha revista de época? Tíveno que coller. Estas interrogantes xunto coa textura, o olor dun libro que nunca foi lido e a versión editorial... concluín: "aquí hai chicha!".
Abrino rápidamente, páxina 186, título da epígrafe: Sensatez, a pesar de todo. Deus! que querería dicirnos o autor con iso? Comezo a ler e non di ren en parágrafos. Pois nada, ás primeiras páxinas a ver se atopo o índice e entendo algo do que quere contar este home. Atópome directamente coa introducción. Aí vai (pax 5):
"¿Han visto copular a una pareja de orangutanes?
El espectáculo, interesante o sucio, según el ánimo de quien lo contemple, es en cualquier caso descorazonador para quien pretendiese evocar con él los antecedentes o bien los orígenes de la humanidad.
Pero se nos involucra algo más que los orígenes. El hecho biológico se repite a través de los tiempos con monótona regularidad. Como los curiosos castillos de los castores o las celdillas de las abejas (xa comezamos a poñer metáforas igual que facemos cos nenos para evitar a realidade, que se os tronos son anxiños xogando ás canicas, etc. etc. ). Mucho tememos que el albañil de 1973 que se regala unos revolcones con la complaciente chica del bar no se diferencia gran cosa de su remoto antepasdo celtíbero, y no sólo en el mero regodeo de los revolcones, sino en su propia textura psicológica. Ha variado solamente el aderezo sociológico; es decir, la envoltura: la vestimenta, el ambiente, los preámbulos. Pero poco más. En el acto unitivo el componente racional queda harto sofocado..." (o paréntese e a negriña son meus)
Qué tio, publicado en 1975; Federico Revilla, ti si que estás "aderezado". E pensei, estes que están tan preocupados polo sexo, por suposto que tratarán temas como a homosexualidade, etc etc. Miro o índice. Efectivamente, como non, xa se remonta aos gregos (e aos "Extranjeros en Iberia") e por suposto chega aos "escandalosos" anos sesenta coa súa expresión "la generación de la ruina".
Pois nada, só me queda investigar un pouco sobre este homiño que segundo a contraportada: "Un tema tan espinoso sólo podía ser tratado como lo ha hecho Federico Revilla: sin juzgar ni trabarse en valoraciones éticas, que rebasarían la intencionalidad puramente histórica..." e seleccionar as pasaxes máis cómicas deste que, seguro, Tratado de humor.
Sem comentários:
Enviar um comentário