O soliño da mañá daba na pista número dous. No seu ascenso do mar os seus raios cruzaban o xigante cristal-parede da piscina municipal. Parecía que quentaban a auga e convertían as burbullas que saían dos meus dedos en peixes diamantes que bulían cara a superficie.
A esas horas séntese o silencio do espertar. Os veciños de pista son os xubilados que nadan tranquilamente acorde co seu ritmo ralentizado do ciclo da vida. Transmiten paz.
Mudarei de horarios.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
3 comentários:
Acábasme de transmitir paz con esta entrada. Bueno, sempre a transmites xa ti...non me quero imaxinar a que transmitirás cando sexas xubilada. La gloria!
É certo, a túa entrada transmite paz. Pero a piscina non che é para min. Téñolle alerxia ao cloro.
Soía ir á piscina que está preto da Ronda do Outeiro (onde antes estaban os malpechados cines Chaplin) e o último día (por iso o foi) case perdo o coñecemento nos vestiarios e todo.
Así que... prefiro chegar a xubilado. Farei "aparellos" no ximnasio :DDDDD
Bicos.
Si. Conseguiu relaxarme. Desde que rematei a carreira non volvín a ir primeira hora da mañá; pero hoxe, unha necesidade imperiosa de calmar a dor de espalda coa que me levantei, fixo que ir nadar se situase na primeira liña da miña axenda.
Un gustazo.
Eu fun durante un ano á piscina da Agra. Igual coincidimos!Agora son de Santo Amaro. Unha maravilla baixar as escaleiras en inverno e ver a praia sentindo o pasado mariñeiro da cala (inda queda en pé un taller de carpinteiro).
Unha vez dentro da o sol da mañá, umm que gusto, e as vistas! os montes de oleiros e toda a ría.
Enviar um comentário